قصه‌ی آروان

یکی از روزهای اول زمستون بود، ابر پیر ۱۲هزار تا از بچه‌ها و نوه‌هاش رو دور خودش جمع کرده بود و برای اون‌ها قصه می‌گفت: یکی بود، یکی نبود؛ چند تا ابر کوچولو بودن که جای آسمون، روی زمین زندگی می‌کردن. آسمون اون قسمت که خونه‌ی ابر کوچولوها و خانواده‌شون بود، سنگین شده بود، پُرغبار شده بود و تار. همین بود که ابرها اسیر زمین شده بودن. از صبح تا شب، باید سینه‌خیز روی زمینِ سخت، کشیده می‌شدن و خودشون رو این‌ور و اون‌ور می‌بردن.
ابرهای جوون‌تر حسرت به دل‌شون مونده بود که ببینن آسمون آبی چه شکلیه؟ دل‌شون می‌خواست ببینن حرف اون ابر بزرگ‌ها که با سرعت از بالای سرشون رد می‌شن راسته که دورها جایی هست که آسمونش آبی‌تره؟ توش همه خوشحال‌ترن و جای زمین، توی آسمون می‌رقصن؟
همین می‌شد که تا ابرهای کوچولو بزرگ می‌شدن، خودشون رو آماده می‌کردن برای روز اول بهار؛ روزی که باد‌های غریبه میومدن و ابرها رو می‌بردن به سرزمین‌های دور… سرزمین‌های آبی… سرزمین‌های سبز…
بعضی از ابرهای جوون و باهوش می‌رفتن و بعضی‌هاشون می‌موندن چشم به راه روزهایی که انگار نمی‌خواست هیچ‌وقت بیاد… چشم‌ به راه برگشتن‌ اون‌هایی که رفتن…

... یه روز صبح زود، آفتاب نزده، ابر کوچولوها دورهم جمع شدن، گفتن:

یکی از ابرها گفت:

اون یکی گفت:

یکی دیگه‌‌شون گفت:

اون یکی ابره گفت:

یکی‌شون گفت:

یکی دیگه‌شون گفت:

اون یکی گفت:

ابر کوچولوها به هم دیگه نگاه کردن، این اون چیزی بود که می‌خواستن! یکی‌شون گفت:

ابر کوچولوها دستاشون رو دادن به هم، تبدیل شدن به یه ابر بزرگ‌تر، شدن "آروان"!

ابرهای دیگه به اون‌ها خندیدن. یکی‌شون گفت:

یکی دیگه از ابرها گفت:

بعضی از ابرها بهشون بر خورد، خودشون رو باد کردن و پشت‌شون رو کردن به آروان.
بعضی‌ها ته دل‌شون یاد جوونی‌هاشون افتادن و فکر کردن «بچه سرش داغه، چند وقت بگذره از شور و حال می‌افته».
بعضی‌های دیگه پوزخند زدن. بعضی‌ها شروع کردن به غرولند کردن. بعضی‌هام رفتن تو فکر «مثل این‌که خیلی بد هم نمی‌گه»...

آروان ولی حرفی برای گفتن نداشت، باید کارش رو شروع می‌کرد!
چند تا از ابرهای دیگه هم که حرف‌ها رو شنیده بودن و از آروان خوش‌شون اومده بود، اومدن کنارش و بهش اضافه شدن تا بزرگ‌تر بشن و با هم کارشون رو شروع کنن.
آروان شروع کرد و رفت تو آسمون، به امید روزی که بتونه بباره و شهر رو آبی کنه… آروانی کنه… جز آسمون که همیشه آروانیه، همه‌ی جهان رنگِ آروان بگیره…

ابر پیر، قصه‌اش رو تموم کرد و به ۱۲هزار بچه‌ و نوه‌اش گفت:

بچه‌ها و نوه‌ها گفتن:

ابر پیر گفت:

۱۱هزار و ۹۹۹ ابر کوچولو «شب به خیر» گفتن و رفتن خوابیدن.
مادر بزرگ هم خوابش برد.
اما… یه ابر کوچولو هر کاری که کرد، خوابش نبرد… شب تا صبح همه‌اش تو فکر آسمون بود…

پی‌نوشت: برگرفته از داستان ماهی سیاه کوچولو؛ نوشته صمد بهرنگی